سمینار›بدن و تجربه اجتماعی

خلاصه: بدن محوری‌ترین عنصر در هنرهای نمایشی است. بسیاری از کارگردانان تئاتر همچون یرژی گروتفسکی با زدودنِ مواردی که ذاتیِ تئاتر نیستند به جست و جو در بابِ خصوصیت‌های قائم به ذاتِ تئاتر پرداختند و در نهایت این بدن بود که بر روی صحنه باقی ماند. بدن حضور را بر روی صحنه متجلی می‌کند و جهان نمایش پیش از آنکه دیالوگی رد و بدل شود، کار خود را با بدن آغاز می‌کند. صحنه‌ی نمایش همان صحنه‌ی جامعه است. تلاشی بی‌وقفه برای تصویرگری هنری از راهِ جامعه‌ای می‌گذرد که هنرمند در آن زیست می‌کند. زیست‌جهان، جهان‌های یکه‌ی یک نمایش، فیلم، نقاشی، مجسمه و هر هنرِ دیگری را می‌سازند. بنابراین بدن چه نسبتی با تجربه اجتماعی دارد؟ فیگورهای اعتراضی در واکنش‌های متعددی که تک تک افراد جامعه در خیابان‌ها انجام می‌دهند، به چه میزان می‌تواند آبشخوری برای جهانِ هنری باشد؟ جهان هنری چه میزان می‌تواند نسبت به حوادث اجتماعیِ خود واکنش داشته باشد؟ بدنی که در هنر محملِ بررسی است، چه نسبتی با تجربه اجتماعی دارد؟ و از همه مهمتر، در ایران امروز بدن‌های ما چه تجربه‌ای را از سر می‌گذرانند؟ چه اقلیت‌ها، چه زنان، چه معلولان، چه کودکان، چه زخمی‌شدگان، چه معترضان.