نمایش›آرش نامه

خلاصه: شاید، شاید سپیده‌دم بروم و جان بر پای نهال آزادی ایران بدهم. تو شاخ و برگ بر آن بیافزای. می‌دانم، می‌دانم، تو هم بدان که راه دشوار است و پر خم و پیچ. سرما در کمین است تا رخت سبز از این نهال به درآرد و بی‌جامه تنش را بخشکاند. نگهبانش باش. اگر نهال آزادی شاخ و برگ بیافزاید، سایه‌اش آسوده‌گاه ایرانیان خواهد بود. تو جوانی و جوانی سرشار از امید و آرزوست. اما بدان که نیکبختی تو در گروی نیکبختی میهنت است؛ جز این هر خنده‌ات را دیو اندوه در کمین خواهد بود.