نمایشگاه›آجر و آجر با آجر

روزهای تعطیل گالری: دوشنبه ها

هنر هادی هزاوه‌ای

هنر هادی هزاوه‌ای، روزی‌ات نو با سحری از نوید. تعالی و شوق.
خلّاقیت است و نه یکی از تصاویر مکرر از کارگاه در‌آمده، که بستر نبوغ
بسیاری هنرمندان شده است.

هنر خلاق، در جستجوی راه خویش، هرگز تاریخ هنر را تکرار
نمی‌کند. هادی هزاوه‌ای فقط با نگرشی تاریخی به هنر نوین خویش می‌نگرد. در
هنر او، ساختار فوقانی، کل ساختار را پنهان نمی‌کند. تک‌تک عناصر بر مبنای
خودشان استوارند. هر چیزی خود‌‌ــ آشکار است. مجسمه‌ی او نشان می‌دهد که
چگونه اجزای آن کنار هم گذاشته شده‌اند و چرا؟ به اعتقاد من، این نمایشگاه،
نمایشگاه بسیار مهمی است. به‌خصوص امروز در ایران.

جان دویی‌‌ John Dewey می‌گوید:
«فرهنگ و ادب، معیار جغرافیایی دارد. مکانیّت‌ِ هر جایی، با ارزشمندی‌های
ثبت به مفهوم در‌می‌آید.» هزاوه‌ای بعد از سال‌ها نگارگری و مطالعه و تحقیق
به آستانه‌ی فضایی کاملاً تازه و نو وارد شده است. تجربه‌ای نو، حساسیتی
نو و توازنی نو در میان جسم و تصویر، ساختار و نمودار و زمین و دیوار.

مجسمه‌ی او، فضا را می‌شکافد و به آفریشن مجسمه‌های نویی که
بوده است، تبدیل می‌شوند‌ـــ حاکم بر زمین و دیوارها. مجسمه‌ای است که
سادگی‌اش نفی بررسی می‌کند و با خلاصه‌سازی و تمرکز، خودش را به تمام فضای
اطراف می‌چسباند.

جسم‌شناسی و تصویرشناسی در اینجا، همه متمرکز به نیروی
جاذبه‌ای است که مجسمه را به جایگاهش میخکوب می‌کند. ساختار و چهارچوب
مجسمه باز است و استقلال مجسمه و تصویر را نمایان می‌سازد. مجسمه به این
جایش نیامده که مکان اطرافش را تغییر یا تعالی دهد.

حضورش در اینجا، به همسایگی ‌است ولی تمام فضای اطاق را هم
دربر‌می‌گیرد. هزاوه‌‌ای فضای اطاق را آنچنان تهی کرده و در آنجا مکانی را
آنچنان مهیا نموده که این مجسمه بتواند در آن مکان شکل‌ گیرد و در آن مکان
رو در رو واقع گردد، فضا هم در آن مکان مجسمه را در ‌بر ‌بگیرد. ما به
نمایشگاه وارد می‌شویم ولی نه چون یک فضای هندسی، در میان یک چهاردیواری،
بلکه چون راهی به‌سوی رو در رو شدن با یک کار هنری. ساختار این مجسمه، ردّ
تمام اجسام متداول در مجسمه‌سازی را خواستار است. هزاوه‌ای فقط آجر به‌کار
می‌بَرَد.

یک منبع اثر بر هنر هزاوه‌ای را می‌توان در تاریخ طولانی هنر، در ریشه‌های ساختار‌سازان قرن بیستم ‌ constructivists از جمله راد‌چنکو ‌Rodchenco،
پیدا کرد. راد‌‌چنکو که بایستی در میان ساختارسازان، آفریننده‌ای بزرگ و
هنرمندی ژرف‌بین به‌شمار ‌آید، می‌گوید: «آنچه در زیربنای «فرم» قرار دارد.
تعریف مفهوم ‌«ساختار» Construction است، در حالی‌که برای دیگران مفهوم «ترکیب و یگانگی» Composition مهم بوده است.

این نویسنده اعتراف می‌کند که شناخت او از هنر معاصر ایران
محدود است ... نه فقط چون سال‌ها از ایران دور بوده، بلکه چون در دیدن آن
هنر، تجربه‌ی بسیار محدودی داشته است.

سیاوش ارمجانی

مینیا‌پولیس

17نوامبر2014

ترجمه‌ی دکتر خسرو ریگی

منبع: سایت گالری‌اینفو