یادداشت شبنم محمودی شرق درباره فیلم زنانی با گوشواره های باروتی

زنانی با گوشواره های باروتی درباره یک زن عراقی خبرنگارجنگ با نام نور الحلی است که وارد جنگ می شود و قصه مستند با او آغاز شده و ما از طریق این خانم وارد مکان های مختلفی می شویم تا زن هایی را که در مواجهه با داعش اتفاقی برایشان رخ داده است، ببینیم.
آخرین روز و آخرین فیلم سینمای رسانه های سی و ششمین جشنواره فیلم فجر به یک مستند شگفت انگیز اختصاص داشت که متاسفانه تعداد اندکی از اهالی رسانه به تماشایش نشستند و ایکاش این فیلم امکان نمایش در روز و زمان بهتری را به دست می آورد. یک فیلم تکان دهنده درباره داعش و جنگ. جنگی که اینبار زنان و کودکان و دختران هدف و سوژه آن هستند و از زندگی ها و افرادی سخن می گوید که یا فرزندان و پداران و همسرانشان به اجبار یا رضایت به خدمت داعش درامده و یا کشته شده و یا در نقطه نامعلوم دیگری به جنگ مشغولند و و یا از افرادی که به اسارت داعش درامده و مورد شدید ترین آسیب های روحی و جسمی قرار گرفته اند و راوی این داستان ها زنی است به نام نور الحلی که خود مادر پنج فرزند است و به صورت داوطلبانه و از طرف نیروهای مردمی به خطوط مقدم نبرد داعش با ارتش و نیروهای مردمی عراق امده و جسارت و شهامت و شجاعتش سبب می شود تا در برخی از لحظات، او و دوربینش را ببینیم که در نزدیکترنی صحنه نبرد با داعش حضور دارد و مرگ بر سر او و گروهش سایه افکنده که در نهایت نیز تصویر بردار و صدابردارش را به کام خود می کشد و همه این لحظات خیره کننده و واقعی و نفسگیر در قاب دوربین رضا فرهمند به گونه ای زیبا به ثبت رسیده و مخاطب کاملا خود را در دل و جریان جنگ تصور می کند. 
اگرچه فیلم در لحظات پایانی به دام ملودرامی می افتد که شاید با بافت کلی فیلم همخوان نباشد چرا که پرداخت قصه به گونه ای است که بیننده از ابتدا با آوارگی و تنهایی و زندگی فلاکت باری که زنان و دختران و فرزندان داعشی با ان درگیرند همراه شده و این همراهی تا این حد به نظر می رسد کافی است. و البته نکته قابل تامل تر اینکه دوربین فرهمند نگاه بی طرفانه ای به کل موضوع داشته و از همین روست که در برخی لحظات و توسط بعضی از آدمها می بینیم و می شنویم که همچنان شیفته و علاقه مند رفتار و کردار داعشند و به شدت انان را مورد تایید قرار می دهند و این مساله انجا تامل بر انگیز می شود که مخاطب می بینید طیفی از افراد از زن و مرد تا کودک و غیره این علاقه خود را بی محابا ابراز می کنند و زمینه ای مش ود برای واداشتن مخاطب به تفکر که آیا ممکن است داعش های بعدی از دل همین آدمها و همین دیدگاه و همین وضعیت متولد شود؟
توجه به حس مادرانه نور الحلی هم از لحظات زیبای فیلم است و حتی کشمکش او با سربازان و فرماندهان عراقی برای پیشروی بیشتر با آنان و یا ان صحنه هایی که به خاطر زنان و فرزندان داعشی با سربازان عراقی و نیروهای مردمی درگیر می شود و آنان را به ملاطفت بیشتر با ایشان تشویق می کند.
در مجموع تماشای مستند زنانی با گشوراره های باروتی فرصت مغتنمی بود برای تجدید دیدار با سینمای مستند و یکی از مستند سازان خوب کشورمان و توجه به اینکه سینمای مستند ایران تا چه اندازه به روز در پرداخت به موضوعات و چه میزان جسارت در به تصویر کشیدن برخی واقعیات دارد. دست مریزاد