دَست نوشت کارگردان کومودی اَعصاب کجای آدمه ؟

دَست نوشت کارگردان کومودی اَعصاب کجای آدمه ؟

سلام دیرگاهی بود که دَر گیر و دار اجرای یه نمایش مُفخرگونه کومودی بودم تا عَیان کُنم آنچه می توان آشکار کرد اَز عَصب و اَعصاب مردم وجوانان این زمانه ام.
شِدَت این عَیانی تا حَدی بود که صَحنه نمایشم را گَردون کَردی واَحوالات آدم های نَمایِشم وارون.حاج اَکتور خان علیخانی که در رِساله اَعصاب به حق و به نیکی شَخصیت ها پَرداختندی و میرزا دایرکت خان اَخترانی درام را به آرامی توژ کَردندی. تا تماشاکنانِ جان به تَماشا بِشینند و بِبینند که دَرد را از هَر طَرف بینی دَرد اَست...
اَما دَرد را با اَبزار متعالی طَنز و کومودی اِبراز کَردیم تا زَهرش را بِگیرد و به شِکرخَند تَماشاکنان وسُنت زیبایی هَمدَردی سَبَب هَمراهی شودوکار به نیکی خَتم شود. که حَقیر قائلم به هَپی اِندی عاقبت کار. گواهش غَزل حافظ جانِ خوش لِسانِ غِیب گوست که فرمودند:
یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
ای دل غم دیده حالت به شود دل بد مکن
وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور
ای دل ارسیل فنا بنیاد هستی برکند
چون ترا نوح است کشتی بان زطوفان غم مخور

داستان اَعصاب روایت نسل جِزغولیده ایست که به هِزار و یک دَلیل فَرهنگی، اِجتماعی، اِقتصادی، جَنگی، فَرنگی، به شدت بَصل النخاعَش تَرک خورده و مغز حَرامش آسیب دیده و اَعصاب اَز دَست داده و به کَله دَر، دَر و دیوار اَست. و به هر دَستاویزی می آویزد تا شاید تارزان وار ِبتواند به تار خوشبختی زَخمه ایی زَند و عَربده ای جوید و غَریوی کِشد.
چِرا که چِراغ راه گُم کَرده و چِراغداران و راهبران و خود بودند گُمراه کُنندگان و نیازمند به طبیبانِ روانِ داروها و دَرمان.
و اَما بودند مَردمان و جوانانی که دَر همین وانَفسا چِراغ دِل بَراَفروختند و به شَمشیر آخته آگاهی به فتح قلعه رَستگاری نائلیدند و دَر چاه هم یوسف بودند. چه رَسد به آینده عَزیزی مِصر که آن را نیز با حال یوسف بارشان ساختندی...
سَرانجام و بَرجام و فَرجام مُذاکره ام با شما دعوت نَرمانه قَهرمانانه به دیدار نَمایشی است که حداقلش خَنده از سویدای قَلبتان اَست که خود زیباترین حَداکثر اَست.
دوستدار شما میرزا دایرکت خان روزبه اختری - ١٤٣٦ قُمَری