بهرهبرداری دراماتیک از رابطه کارگردان، بازیگر و تماشاگر در مضمونی که من هم به شدت به آن علاقهمندم، یعنی تغییر جایگاه یک رهرو، رهبر، راهنما، به یک آمر، فرمانده و دیکتاتور حرف مهم نمایشی است که دیدم.
هرچند تماشاگر حرفهای اما عبوریِ تئاتر باید حواسش باشد و به واسطه مکان اجرا، خود را برای تماشای یک نمایش دراماتیک، یا احیاناً عظیم و حرفهای آماده نکند. نمایش کاری است تجربی، در همه ابعاد آن؛ در پیشبرد درام، رفتار بازیگران، مواجهه با تماشاگر و…
اما در پس ظاهر تجربیاش به شدت در طی مسیر اضمحلال شخصیتها و تغییرشان قاعدهمند است. آنچنان که در پایان بی هیچ لغزشی یا مقاومتی تماشاگرش را در خود حل میکند. آنجا که رهبر همراه بذلهگو تبدیل به دیکتاتوری بیوجدان میشود و بازیگران سرخوش خلاق به رباتهایی گوش به فرمان بدل میشوند.
اگر حوصله دیدن یک تئاتر تجربی دارید و بلدید به جای تحقیق و تفحص پیش از اجرا، کاملا با ذهن خالی خود را به اجرایی کمی سختهضم بسپارید، درنگ نکنید و این نمایش را ببینید.
نگاهی به نمایش «موضوع چیه؟» / مصطفی احمدی