تماشاگر دیگر برای دیدن تئاتر نمی‌رود بلکه پول می‌دهد که بازیگر ببیند

با شروع فصل رونق تئاتر در سالن های انگشت شمار پایتخت، نمایش «خروس» نوشته «محمد رحمانیان» با اجرای گروه تئاتر پل از خراسان رضوی و حول محور زندگی یک خانواده روستایی افغانستان در زمان هجوم طالبان به روی صحنه رفت. «رضا احمدی» کارگردان جوان و خوش قریحه این نمایش، از حمایت ایران کیش از اجرای تئاتر خروس تقدیر کرده و اظهارداشت: «اولین بار بود که می دیدم یک شرکت از یک نمایش غریب و مهجور و بدون بازیگر چهره بدون چشمداشت حمایت می کند و اسم این کار چیزی جز حمایت هنری نمی تواند باشد.» احمدی در پایان اجرای فوق العاده نمایش خروس، ضمن تشکری صمیمانه از حضار و حامیان گفت: «خیلی از افراد و سازمان ها شعار حمایت از هنر را سر می دهند اما حامیان ما حقیقتا بدون چشمداشت به بازخورد مالی و بسیار واقعی و خالص از ما حمایت کردند. ما با توجه به بضاعت خود امکان تبلیغات گسترده نداشتیم و از شما می خواهیم که رسانه ما باشید.» نمایش خروس نخستین بار 18 سال پیش هنگامی که زمامداری افغانستان به دست طالبان افتاده بود، توسط محمد رحمانیان نوشته شده و به اجرا درآمد. رضا احمدی در خصوص اجرای مجدد خروس بعد از 18 سال اظهارداشت: « افراطی گری و جنگ همیشه نکبت همراه داشته است. همه کسانی که حرف از جنگ میزنند و از مواضع خود پایین هم نمی‌آیند یا طاقت مخالف ندارند، باید ببینند که نتیجه جنگ همین نکبتی است که در افغانستان وجود داشته است. بیست سال پیش افغانستانی بوده و طالبان و امروز یک جهان است و تعداد زیادی از گروه های افراطی. حتی آن زمان اوضاع بهتر بوده و امیدی بوده است وۀی نمی دانیم که 20 سال آینده چگونه است. بنابراین بهتر است آن حرف ها و دغدغه ها را دوباره نشان دهیم تا مخاطب خودش مقایسه کند.» بنابر اظهارات احمدی، گروه تئاتر پل از سال گذشته کار بر روی این نمایش رو شروع کرده و بعد از چهار ماه تمرین، به مدت یک ماه در مشهد روی صحنه رفت که با استقبال بسیار خوبی مواجه شد. وی در مورد تفاوت جایگاه تئاتر تهران و شهرستان ها توضیح داد: «به لحاظ کمی وضعیت تئاتر در تهران بهتر هست اما اعتقاد ندارم به لحاظ کیفی هم بهتر باشد. همین بازیگران بی‌نام و پرفروغ و نویسندگان دغدغه مند شهرستانی هستند که به تهران کوچ می کنند و مطرح می شوند و فکر می کنیم تئاتر تهران بهتر است.» کارگردان جوان گروه تئاتر پل در ادامه این گفت و گو به مشکلات هنر تئاتر اشاره کرده و افزود: «زمانی بزرگان تئاتر ایران فریاد می‌زدند از ورود بازیگران چهره و سینمایی جلوگیری کنید. ما دورتر بودیم و می‌گفتیم چه ایرادی دارد و مگر نه این که باعث رونق تئاتر است ولی الان در بطن ماجرا در تهران آسیب رو می بینیم. تماشاگر دیگر برای دیدن تئاتر نمی‌رود بلکه پول می‌دهد که بازیگر ببیند. 80 درصد تماشاگران تهرانی را این دسته تشکیل می‌دهند که ضربه بزرگی است. حتی یک بازیگر درجه چهار تلویزیون هم به یک بازیگر گمنام ولی حرفه‌ای تئاتر ترجیح داده می‌شود و ما هم بی نصیب نبودیم از این آسیب.» احمدی در خصوص راهکار جذب شرکت ها و سازمان های بزرگ به سمت حمایت از هنرهای اصیل مثل تئاتر و گشودن مسیر فرهنگ سازی از این رهگذر توضیح داد: «هنگامی که شرکتی در یک کار سرمایه گذاری می کند یعنی انتظار بازگشت تبلیغات و مشتری یا افزایش فروش دارند. هیچکدام فکر نمی‌کنند که وظیفه‌ای برای اصلاح فرهنگ جامعه برعهده دارند آن هم با امکاناتی که از همان جامعه بدست آورده‌اند. حداقل برای خانواده کارمندان تامین روحی و روانی انجام دهند. این تامین در واقع تلطیف هیجانات و احساسات آدم‌ها در آنجاست.» به گفته وی «در همه جای دنیا به اندازه سودآوری، به فعالیت های فرهنگی اهمیت می دهند و در کارهای خیریه و هنری و ورزشی مشارکت دارند. در اینجا هم مجلس تصویب کرد که شرکت ها اگر کار فرهنگی انجام دهند از تخفیف مالیاتی برخوردار می شوند و در نتیجه همه به سراغ ورزش و سینما رفتند که مخاطب میلیونی و بازگشت میلیونی دارد نه هنری. پس هنرهای خاص و مهجور مثل تئاتر و خوشنویسی و نقاشی مهجورتر و ضعیف تر شدند.»