خروج اضطراری از ارتباط

بسیاری از مخلوقات و مصنوعاتی که به دست بشر تا کنون پدید امده واسطی برای ارتباط بوده ... تا انجا که عصری را به نام ارتباطات نام گذاری کرده و کباده تکنولوژی ، امروزه همین است که با رشد فزاینده اش نوید ارمان شهری را می دهد که پایه ی سامان اش منشورِ ارتباط است. انسان موجودی اجتماعی است و تیاتر اجتماعی ترین فرم هنر است . تیاتر خاصه بعد از جنگ جهانی دوم در یک پارادوکس  با به چالش کشیدن ابزار ارتباط انسانی بالاخص زبان  همچنان  تلاش می کند تا با تماشاگر حلقه ی مفقوده ای را پیوند بزند که جریان دو سویه ی پیام کمترین تلفات را داشته باشد . تیاتر به گونه ای خودش را دچار پارادایم ارتباط می کند تا همچنان دو لبه ی  ممکن و ناممکن را تیز نگه دارد.  به نظر می رسد نوع بشر هر چه تلاش می کند , ورطه ی ناممکنِ ارتباط مساحت بیشتری را اشغال می کند. با این مقدمه در خروج اضطراری بسامد ناممکن بودن ارتباط در کنشی اجتماعی مورد مناقشه است . داستان ادم هایی به غایت تنها که در مسیر خورنده وسایط ارتباط جمعی و صفحات مجازی چنان چرخ شده اند که دیگر منطق وحدت زمان و مکان واقعی برای روایت انان نامکفی است. روی پرده ای رشته ای تصویر دریا پخش می شود و گویی تمام صحنه به صفحه ای مجازی در شبکه ای اجتماعی مثلا اینستگرام تبدیل شده است .تصویر امواج دریا مثل بازپخش مدام فیلمی یک دقیقه ای در قاب اینستگرام است که گاهی شبح یک نفر در ان  چشم مخاطب را می رباید . دیالوگ های سریع و کوتاه فرهنگ زبانی کامنت را دارد و کاراکتر ها از هر جایی می توانند زیر تصویر , وارد قصه شوند ... اما این صحنه جولانگاه حرافی چه قشری است ؟ خروج اضطراری نیاز مبرم جامعه ای است که فرهنگ ارگو در ان را بوبو ها و هیپستر ها فتح کرده اند و مکانیزم سلیقه و فرهنگ را به شکلی همه جانبه تعیین می کنند. کالبد بی جان و بی معنی مدرن چنان در این سطح به ابتذال کشیده می شود و جامعه را مقلد خود می کند که اکنون شاید بتوانیم بگوییم در عصر اغاز سلبریتی سالاری به سر می بریم که حتی جامعه ی مقلد ش را هم ازار می دهد و خودش قبل از هر کس دیگری جهانش را خالی یافته ... جهانِ ممکنِ وسایط مجازی با کارکردی واژگون از اشکاری, ورطه های پنهان می سازد و همانجور که اساس ارتباط را ممکن می کند ؛ مساحت ناممکن را گسترش می دهد . مثال واضح ان اینست که با بنیان اشتراک گذاری در حال تولید انسان های منفرد است ... خروج اضطراری غوطه خوردن در چنین فضای متعفنی است که هیچ کس از ان راه گریزی ندارد حتی اگر ده سال انزوا اختیار کرده باشد . حقیقی بودن مجاز است و اعلام خطر برای بازگوی یک اصل ساده , انچه که امروز واقعی است دنیای مجازی است...


گروه فیلم سازی الف