پینو دی‌بودو: می‌خواهم «تعزیه» را بشناسم

به گزارش تیوال به نقل از ایران تئاتر
 شناسه مطلب: 63723

نشست خبری نمایش «بیست هزار فرسنگ زیردریا» اثر گروه تئاتر پوتلچ ایتالیا، در تماشاخانه باران برگزار شد و در این نشست، درباره ایران، گروه تئاتر پوتلچچ، نمایش این گروه و تعزیه صحبت شد

به گزارش ایران تئاتر، یک‌شنبه؛ ۲۸ شهریورماه نشست خبری نمایش «بیست هزار فرسنگ زیردریا» به کارگردانی پینو دی بودو که محصولی از گروه تئاتر پوتلچ ایتالیا است و اجراهای خود را از ۲۶ شهریورماه در تماشاخانه باران آغاز کرده است، با حضور کیومرث مرادی، پینو دی بودو، دانیلا ریگنولی، وینچنزو و ستاره اسکندری در تماشاخانه تئاتر باران برگزار شد.

در ابتدای این نشست، کیومرث مرادی؛ مدیر پروژه این تئاتر درباره دلیل اجرای نمایش «بیست هزار فرسنگ زیردریا» در این تماشاخانه، گفت: یکی ز اهداف تئاتر باران، ایجاد تئاتر الگو و ارائه الگوهای درست از نمایش‌هایی که در دنیا اجرا می‌شوند است. نخستین نمایش از این برنامه را با سه هدف اثری از ژول ورن انتخاب کردیم؛ یکی اینکه گروه پوتلچ پیش از این به ایران آمده بودند و با فرهنگ ما آشنایی کامل داشتند و درنتیجه راحت‌تر می‌شد نسبت به اجرای نمایشی هماهنگ با فرهنگ ایران کار کرد؛ نکته دوم این بود که «بیست هزار فرسنگ زیردریا» اثری موفق بود که در کشورهای مختلف با استقبال مواجه شده بود؛ استفاده از تکنولوژی در این نمایش به‌طرز زیبایی در خدمت تئاتر است.

وی در ادامه افزود: نکته سوم این است که ارتباط بسیار خوبی میان کمپانی پوتلچ و کمپانی باران شکل گرفته است و این دو کمپانی در زمینه جابه‌جا کردن دانشجویان نیز فعالیت می‌کنند. همچنین کمپانی پوتلچ جشنواره بینا فرهنگی بزرگی را در ایتالیا برگزار می‌کنند.

در ادامه این نشست، پینو دی‌بودو؛ کارگردان نمایش «بیست هزار فرسنگ زیردریا» و مدیر تئاتر بوتیچ، ضمن اعلام این نکته که میزان علاقه ایرانیان به تئاتر و حضورشان در سالن‌های تئاتر برای او بسیار جالب و جذاب است، گفت: برای گروه ما تنها اجرای تئاتر جذابیت ندارد، ما تمایل داریم روابط انسانی را با یکدیگر تبادل کنیم. این جذاب است که مردم را ملاقات کنیم و این امکان را به وجود بیاوریم که فرهنگ خودمان و کشورهایی که در آن‌ها تئاتر اجرا می‌کنیم را با یکدیگر تقسیم کنیم.

دی‌بودو ضمن اعلام این مطلب که تاریخ و فرهنگ ایران برایش جذاب است، گفت: در دانشگاه انسان‌شناسی خوانده‌ام و در همین حوزه نیز تدریس کرده‌ام. به‌منظور معرفی کردن فرهنگ و نوع زندگی به مردم، تئاتر کار می‌کنم. چهار سال پیش به دعوت جشنواره تئاتر فجر به ایران آمده بودیم و برای ما جذاب بود که دوباره به این کشور بازگردیم. به دلیل همین علاقه، رابطه‌ای میان کمپانی تئاتر پوتلچ و کمپانی تئاتر باران شکل گرفت و این رابطه، برای ما فرصتی شد که دوباره به ایران بازگردیم.

این هنرمند تئاتر، «تعزیه» را بسیار جذاب دانست و گفت: تمایل دارم بیشتر درمورد این نمایش و احساس عمیقی که میان اجراکننده و بیننده این نوع تئاتر شکل می‌گیرد را بشناسم. در دانشگاه فردی را می‌شناختم که بر روی این نوع تئاتر تحقیق بسیار جامع و عمیقی انجام داده بود. او تعزیه را به من معرفی کرد و پس از آن، از طریق کیومرث مرادی بیشتر در مورد تعزیه شنیدم. یکی از دلایلی که در این زمان به تهران آمدیم این بود که قرار است پس از اتمام اجراها، کیومرث مرادی گروه ما را به خوانسار ببرد و به ما تعزیه‌های آنجا را نشان بدهد تا بیشتر با این هنر آشنا شوم.

وی در ادامه افزود: تئاتر تعزیه بسیار غنی است که به ایرانیان ارث رسیده است و آن‌ها می‌تواند با استفاده از ابزارهای امروزی، این هنر را با شکلی جدیدتر اجرا کنند. استفاده کردن از صدا در این نوع نمایش بسیار زیبا است. عکس‌العمل مخاطب به این نوع تئاتر بسیار عجیب و جالب است؛ همین‌طور لباس و صحنه تعزیه بسیار جذاب است. می‌دانم این نوع تئاتر، درباره یک امر مقدس است و تمایل دارم حس این نوع نمایش را درک کنم و آن را بشناسم.

مدیر تئاتر پوتلچ درباره این گروه، گفت: گروه تئاتر ما، در حوزه تئاتر تجربی فعالیت می‌کند؛ ما درباره انسان‌شناسی تحقیق می‌کنیم و از تکنولوژی استفاده می‌کنیم که ترکیب این دو عنصر تئاتر ما را شکل می‌دهد. چشم‌انداز ما این است که نمایشی را به وجود بیاوریم که به‌وسیله آن، هم فرهنگ خود را معرفی کنیم و هم فرهنگ آن‌ها را بشناسیم. «بیست هزار فرسنگ زیردریا» به‌طور شگفت‌انگیزی هم تکنولوژی و هم معرفی یک قصه و یک فرهنگ را در خود دارد. در وهله نخست اجرای تئاتر در گروه ما کار گروهی است. در این مسیر من کارگردان هستم اما یک کارگردان معمولی نیستم. من به کسی نمی‌گویم چه نقشی را بر عهده بگیرد و یا چه کاری انجام دهد. هر کس باید با ایده خود بیاید و من با ایده‌ها سروکار دارم. این شیوه کار، از بازیگر آغاز می‌شود؛ همه‌چیز از ذهن، حس و عمل بازیگران آغاز می‌شود. نظر منتقدان برای من بسیار مهم است چون با نگاه منتقدان است که می‌توانم با فرهنگ شما آشناتر شوم.

ستاره اسکندری؛ یکی از مدیران گروه تئاتر باران، درمورد گروه پوتلچ، گفت: برای ما به‌عنوان کمپانی تئاتر باران فرهنگی است که در گروه تئاتر پوتلچ وجود دارد. تاکنون در تئاترهای بسیاری از تئاتر دانشجویی گرفته تا تئاتر حرفه‌ای حضور داشته‌ام اما زیست اعضای گروه تئاتر پوتلچ برای من بسیار جذاب است. این گروه، در یک ساختمان و با یکدیگر زندگی می‌کنند و تمام روزهای خود را با یکدیگر می‌گذرانند. ما این اتفاق را در ایران نداریم اما اتفاق و بالندگی‌ای که در تئاتر پوتلچ می‌افتاد نتیجه این زیست فرهنگی است. در این گروه، تولید تئاتر تنها بر عهده کارگردان نیست، از منشی صحنه گرفته تا مدیر اجرایی و بازیگران در این تولید نقش دارند. این گروه به مفهوم خالص تئاتر رسیده‌اند و از دل این گروه یک نتیجه بزرگ و ماندگار به وجود می‌آید.

اسکندری در ادامه افزود: برای من بسیار جالب بود که درست پس از اجرای نمایش، گروه اجرایی به میان مخاطبان آمدند و درحالی‌که هنوز گریم خود را پاک نکرده و لباس‌های خود را عوض نکرده بودند، از مخاطبان تشکر کردند. این گروه به معنای واقعی خاکی هستند. مدت‌های مدیدی است که این اتفاق در فرهنگ ما گم شده است.

دانیلا ریگنولی؛ بازیگر نمایش «بیست هزار فرسنگ زیردریا» درباره شکل‌گیری گروه تئاتر پوتلچ گفت: از ابتدای شکل‌گیری کمپانی تئاتر پوتلچ، در سال ۱۹۷۶ حضور داشتم و امسال چهلمین سالگرد تاسیس این کمپانی را در ایتالیا جشن گرفتیم. در آن زمان دانش‌آموز بودم اما به بازیگری و تئاتر بسیار علاقه‌مند بودم. با دوستانم تئاتر کار می‌کردم تا با پینو دی‌بودو آشنا شدم و با یکدیگر گروه را پیش بردیم. در ابتدا با تئاتر اودین که با مدیریت یوجین باربا در دانمارک تاسیس شده است، آشنا شدیم به این تئاتر علاقه‌مند شدیم. گروه را ساختیم و تلاش کردیم یاد بگیریم که چگونه به آرزوها و خواسته‌هایمان برسیم. ما دو چالش پیش رو داشتیم؛ یک؛ هرروز خواسته‌های کارگردانمان را برآورده کنیم و دو؛ برای زندگی کردن، پول به دست بیاوریم تا بتوانیم زنده بمانیم.

وینچنزو؛ بازیگر و طراح جلوه‌های تصویری گروه پوتلچ، درمورد شرایط کار خودش گفت: باید جلوه‌های تصویری را در نمایش‌ها مدیریت کنم. تکنولوژی در نمایش‌های ما کاراکتر است و در هر کار معنای متفاوتی داراد به‌عنوان مثال در نمایش «بیست هزار فرسنگ زیردریا» تکنولوژی با بازیگران نمایش زندگی می‌کند و تکنولوژی به‌عنوان کاراکتر با بازیگران بازی می‌کند. تکنولوژی یک بخش تزیینی نیست بلکه کاملا کاراکتر دارند. می‌توان از صدا و تصویر به‌عنوان بازیگران نمایش نام برد.