"آناکارنینا"نمایشی پر از غافلگیری و چرخش‌های هوشمندانه است/ دیدنش را به‌شدت توصیه می‌کنم

تماشای نمایش «آنا کارنینا» کار آرش عباسی با بازی معصومه رحمانی و بهنام شرفی در پردیس تئاتری پررونق و شوق‌انگیز شهرزاد، بسیار لذت‌‌بخش بود. این نمایش، اقتباسی از «آنا کارنینا»ی تولستوی نیست و بند باریکی برای اتصال به این اثر کلاسیک دنیای ادبیات دارد. ماجرای یک بازیگر سینماست که مهم‌ترین نقشی که بازی کرده نقش آنا کارنینا در یک فیلم است و حالا آمده در یک شوی تلویزیونی پربیننده که مجری آن شوهر سابقش است به عنوان مهمان شرکت کند. و البته گاهی ارجاع‌هایی کنایی به «آنا کارنینا» هم می‌شود

نمایش «آنا کارنینا» داستانی جذاب از چالش ابدی و بی‌پایان زن و مرد است؛ پر از غافلگیری و ظرافت با دیالوگ‌ها و چرخش‌های هوشمندانه. مضمون و قالب این اثر، به‌شدت یادآور «نویسنده مرده است» کار قبلی آرش عباسی است که در آن هم زن و مردی اهل دنیای نمایش که قبلا زندگی مشترکی داشته‌اند پس از چند سال با هم برخوردی پر از غافلگیری دارند که در آن جا هم زندگی گذشته‌شان بر کیفیت این دیدار سایه انداخته است.
مضمون دیگری که این بار عباسی به نمایشش افزوده، ذات افشاگرانه و به تعبیری بی‌رحمانه رسانه و دنیای نمایش است که «شبکه» سیدنی لومت را به یاد می‌آورد. در میان نمایش‌های اغلب انتزاعی پر از مغلق‌گویی که این سال‌ها بر صحنه میآید، «آنا کارنینا» نمایشی دلپذیر و سرراست و گویا و خالی از ابهام‌های مخل است، با بازی‌های دیدنی دو بازیگرش، که با لذت فراوان تماشایش کردم و خاطره‌اش در یادم می‌ماند. دیدنش را به‌شدت توصیه می‌کنم