اسارت در لایه های عامه پسندانه

فیلم آخر سهیل بیرقی همچون آثار گذشته او درباره زنان است: زنانی بدبخت و بیچاره و مفلوک که علیرغم تواناهایی ذاتیشان در دام مردانی هوسباز و کثیف و ظالم اسیر شده اند و در نهایت نه تنها تلاششان به ثمر نمی نشیند بلکه بیچاره تر از گذشته به زندگی سیاهشان ادامه می دهند! و عجیب تر اینکه آوار شدن سیل همه این مصائب بر سر یک زن فقط در تصورات فیلمساز شدنی است و نه در دنیای واقعی و این مهمترین ضعف و شکست فیلمساز است که در نیل به اهداف و مقاصد خود که ترسیم دنیای واقعی زنان در دنیایی واقعی است نه تنها موفق نشود بلکه تماشاگر اثر فوق را، اثری خیالی بیابد که در دنیای واقعی وجود ندارد.
فیلم داستان زندگی زنی به نام فهیمه است که قرار است در سن پنجاه و هفت سالگی و بعد از طلاقش، در زادگاه پدری اش زندگی مستقلی برای خود ایجاد کند اما زنی که تمام تلاش هایش در نهایت محتوم به شکست است و غم انگیز تر اینجاست که عامل اصلی این ناکامی ها در فیلم، بیش از آنکه مردان مسبب آن باشند، زنان در آن نقش دارند.
بیرقی تلاش کرده تا در اثر خود چهره زنی سخت کوش و با انگیزه را در جهت تغییر در مسیر زندگی و مبارزه با باورهای غلط اجتماعی و عامه پسندانه نشان دهد اما آنچه که از لایه های زیرین  فیلم دریافت می شود این چنین نیست و مخاطب با زنی روبروست که علی رغم تمامی تلاش هایش در ایجاد تحول در زندگی محکوم به شکست است و در این مسیر به توفیقی دست نمی یابد و آنچه در فیلم هویداست که زنان در ایران آدم حساب نمی‌شوند و شأن و شخصیت آنها همواره و در همه حال مخدوش و تحقیر می‌شود!
عامه پسند در یک نگاه کلی توفیق چندانی نسبت به فیلم های قبلی سهیل بیرقی ندارد و اگرچه انتظار می رفت تا با اثری جامع تر وپخته تر نسبت به آثار قبلی وی روبرو شویم اما این چنین نیست و فیلم متاسفانه به تاسی از نامش در لایه های عامه پسندانه اسیر شده است. 
البته تلاش او در بکارگیری حرکات غیرمتعارف دوربین قابل تحسین است چرا که او از گرفتن قاب های کارت پستالی حذر کرده و نیز بکارگیری تکنیک فلاش بک و فلاش فوروارد در روایت فیلم باعث شده که با  اثری الکن و سکته کرده در روایت داستان مواجه نباشیم اما بازی های به شدت عادی و متوسط فیلم تماشاگر را دلزده می کند و در این بین تنها هوتن شکیباست که در نقش نه چندان طولانی خود بهتر از اثر سیمرغی قبلی اش شبی که ماه کامل شد ظاهر شده و به ورطه تکرار در بازیگری نرسد.
به هر صورت همانطور که در سطور پیشین نوشته ام، دغدغه بیرقی روی مسایل زنان و پرداخت مینیمالیستی در فیلم هایش نقطه قوت اوست اما این فیلم گام رو به جلویی برای او محسوب نمی شود.
مجتبی محمودی